ഗുല്‍മോഹര്‍

ഇന്നും അവളോടുള്ള പ്രണയം പറയണമെന്ന് തോന്നി... ഒരുപാടു നേരം അടുത്തിരുന്നിട്ടും.. പോകാന്‍ നേരം വായില്‍ തുപ്പല്‍ വറ്റി... വാക്കുകള്‍ പുറത്തു വന്നില്ല ... അവള്‍ യാത്ര പറയുമ്പോള്‍ എന്‍റെ കണ്ണുകളിലേക്കു തന്നെ അവള്‍ നോക്കി... ഞാന്‍ അത് പറയുമെന്ന് അവള്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നുവോ??... ഗുല്‍മോഹര്‍
മരങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ അവള്‍ പോയി... കുറെ ദൂരം നടന്നു അവള്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി... സിമെന്റ് ബെഞ്ചില്‍ അനങ്ങാന്‍ പോലും ആവാതെ ഞാന്‍ ഇരുന്നു... പിന്നീട് ആ വഴിയിലൂടെ ആരൊക്കെയോ കടന്നു പോയി.... ഒരു പാട് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഞാന്‍ വീണ്ടും ആ വഴിയില്‍ ഇരുന്നു... ആ വഴിയിലൂടെ അവള്‍ വന്നു... കൂടെ വന്ന ആളെ നേര്‍ത്ത പരിജയം തോന്നി എനിക്ക്... അതേയ് ഞാന്‍ പറയാന്‍ മടിച്ചത് അവന്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു... ആ വഴിയിലൂടെ അവര്‍ ഒരുമിച്ചു നടക്കുന്നത് പിന്നെ പലപ്പോഴും ഞാന്‍ കണ്ടു... ഒരിക്കല്‍ അവള്‍ നടന്നത് തനിച്ചായിരുന്നു ... കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണ് ആയാണ് അവള്‍ വന്നത്... എന്‍റെ തോളുകള്‍ ഞാന്‍ അവള്‍ക്കു കൊടുത്തു... ഒരുപാടു നേരം കരഞ്ഞ ശേഷം തിരിച്ചു പോകാന്‍ നില്‍ക്കുമ്പോഴും അവള്‍ എന്‍റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി...ഞാന്‍ പറയാന്‍ മടിച്ച കാര്യം അവള്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു... എന്‍റെ ൈകകളില് മുറുകെ പിടിച്ചു അവള്‍ പറഞ്ഞു കൂടെ വേണം എന്നും നല്ല സുഹൃത്തായിട്ടു... ഒരു പാട് ദൂരം ഞങ്ങള്‍ നടന്നു... ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ലെങ്കിലും ഹൃദയങ്ങള്‍ പരിഭവം പങ്കു വയ്ക്കുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു...

ഞാന്‍ കണ്ട മാലാഘ

ഇന്നെന്തോ ഒരു പ്രത്യേക അവസ്ഥ മനസിന്‌... സങ്കടമാണോ സന്തോഷമാണോ എന്നൊന്നും പറയാന്‍ കഴിയുന്നില്ല... ഇന്ന് ഞാന്‍ ശ്രീലേഖ ഐ.പി.എസ് ന്‍റെ ലേഖനം വായിച്ചു... എന്തോ എന്നോട് ഒരു പാട് സാമ്യം തോന്നി... ഒരിക്കലും അവരെ വച്ച് താരതമ്യം ചെയ്യാന്‍ കൂടി ഞാന്‍ പാടില്ല.. പക്ഷെ ഇന്നെന്തോ അവര്‍ അനുഭവിച്ച വിഷമങ്ങള്‍ എന്‍റെ പോലെ തോന്നി... അവരുടെ ഇഷ്ടങ്ങള്‍.. ഗണപതിയോടുള്ള ആരാധന... ഞാന്‍ ശേഖരിച്ചു വച്ചിട്ടുള്ളത് പോലെ അവര്‍ക്കും ഉണ്ടത്രേ ഗണപതിയുടെ പ്രതിമകള്‍... എന്തോ ഒരുപാടു സ്നേഹം തോന്നുന്നു അവരോടു... എന്‍റെ ജീവിതത്തിനു തന്നെ പുതിയ കാഴ്ചപാട് തന്നു... ഞാന്‍ കരഞ്ഞിട്ടുള്ള കാര്യങ്ങളൊന്നും കരയാന്‍ ഉള്ളവ ആയിരുന്നില്ലെന്ന് ഇന്ന് മനസിലാകുന്നു... അവര്‍ ഒരു മാലാഘയാണ്...

നഖക്ഷതങ്ങള്‍

എന്‍റെ ശബ്ദം അവനു അന്യമായി..
എന്‍റെ ഹൃദയ നൊമ്പരം അവന്‍ കേള്‍ക്കാതെയായി..
എന്‍റെ വളപോട്ടുകള്‍ അവന്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞു...
ആ സ്വപ്നം തീര്‍ന്നപ്പോള്‍ അടരാതെ നിന്നത്..
നഖക്ഷതങ്ങള്‍ മാത്രം...
നഖക്ഷതങ്ങള്‍ എന്നും എനിക്ക് സ്വന്തം...

നനഞ്ഞ മണ്ണില്‍ കാല്‍ ചവിട്ടിയ സുഖം

മഴ പെയ്തൊഴിഞ്ഞ മുറ്റം... പ്ലാവിലകള്‍ അങ്ങിങ്ങ് കിടക്കുന്നു... മാവിന്‍ കൊമ്പില്‍ കെട്ടിയ ഊഞ്ഞാല്‍ മഴയത്തു നനഞ്ഞു കുതിര്‍ന്നിരിക്കുന്നു... മണ്ണില്‍ കാല്‍ തൊട്ടപ്പോള്‍ നല്ല തണുപ്പ്... മണ്ണിന്‍റെ മണം.... വാരി തിന്നാന്‍ തോന്നി പോകുന്നു... മുറ്റത്തെ ചെമ്പരുത്തിയുടെ താഴത്തെ കൊമ്പില്‍ തന്നെ അടയ്ക്ക കുരിവിയുടെ കൂട്... ഞാന്‍ മെല്ലെ നോക്കി... അമ്മ കുരുവി മുട്ട ഇട്ടു വച്ചിട്ട് തീറ്റ തേടി പോയിരിക്കുവാണെന്ന് തോന്നുന്നു... മൈലാഞ്ചി ചെടിയുടെ താഴെ ആയി ഞാന്‍ നട്ട മുല്ലേടെ കൊമ്പില്‍ പൂവ് വന്നിരിക്കുന്നു... ഒരു പൂവേ ഉള്ളു.... മതിലിനു പുറത്തു മൊത്തം കാട് പിടിച്ചിരിക്കുന്നു... മൊത്തം പൂച്ചെടികള്‍ ആണ് ... എല്ലാത്തിലും പല തരം പൂവുകള്‍ വന്നിരിക്കുന്നു... ഓണത്തിന് പൂക്കാതിരിക്കാന്‍ ആണോ ഇവയെല്ലാം ഇപ്പോഴേ പൂത്തു നില്‍ക്കുന്നത്... പാടത്തു നിന്ന് ഞാന്‍ ചെടി ചട്ടിയില്‍ കൊണ്ട് വച്ച തുമ്പ ചെടികള്‍ക്ക് ഇന്നിനി വെള്ളം ഒഴിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല.. പുതു മഴ നനഞ്ഞ എല്ലാം ഉന്മേഷവതികളായി ഇരിക്കുവാണ്....
വരാന്തയില്‍ നിന്ന് ചൂലെടുത്ത് തൂക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് കണ്ടത്.. മുറ്റത്തൊരു ഹൈവേ... ഒരു കൂട്ടം ഉറുമ്പുകള്‍ തീറ്റ കൊണ്ട് പോകുന്നു... അതിന്റെ ഉറവിടം തിരഞ്ഞപ്പോഴാണ് കണ്ടത് ഇന്നലെ വലിച്ചെറിഞ്ഞ പ്യാരിസ് മിട്ടായി...


*******************************


ഇത്രയും എഴുതിയപ്പോള്‍ തന്നെ ഒരു മഴ നനഞ്ഞ സന്തോഷം എനിക്ക്... ഇന്ന് ഇതൊക്കെ വെറും ഫോട്ടോ ഫ്രെമിലും... എം.ടി യുടെ കഥയിലും മാത്രേ കാണാന്‍ കിട്ടു... ഓരോ മലയാളിയുടെ മനസിലും ഗ്രഹാതുരം ഉണര്‍ത്തുന്ന ഓര്മകലാനിവ... ഞാന്‍ ജീവിച്ചു തീര്‍ക്കാന്‍ കൊതിക്കുന്ന എടുകളാനിവ... അതൊരു കൊതിയാകുമ്പോള്‍ എഴുതും... അപ്പോള്‍ ജീവിച്ചു തീര്‍ത്ത സുഘമാണ്... നനഞ്ഞ മണ്ണില്‍ കാല്‍ ചവിട്ടുന്ന സുഖം....