Wednesday, March 21, 2012

ആദ്യാനുരാഗം


ഒരുപാടു നേരത്തെ നിശബ്ദതയ്ക്കു ശേഷം അവന്‍ തുടര്‍ന്നു..
"ഞാന്‍ പോകുന്നു"
അപകര്‍ഷത ബോധം എന്നില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നത് കൊണ്ടാവാം അവന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാന്‍ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.. തലയാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു
തിരിച്ചു വരുമോ എന്ന് ചോദിയ്ക്കാന്‍ ഓങ്ങിയപ്പോള്‍ അവന്‍ പറഞ്ഞു
"വരവ് ഉണ്ടാവില്ല"
എന്റെ കണ്ണ് നിറയാന്‍ ഞാന്‍ സമ്മതിച്ചില്ല...
അവന്‍ പോകട്ടെ...
അവന്‍ പോകേണ്ടവന്‍ തന്നെയാണ്
ആഗ്രഹിച്ചത് എന്റെ തെറ്റാണ്...
"എന്തെങ്കിലും പറയാന്‍ ബാക്കി ഉണ്ടോ"
അവന്‍ എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി...
"ഇല്ല..." ഞാന്‍ തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു...
അവന്‍ നടന്നു നീങ്ങുന്നത്‌ നോക്കി ഞാന്‍ നിന്നു

***********************************************

ട്രെയിനില്‍ എറണാകുളം തൊട്ടു കോഴിക്കോട് വരെ ഇരുന്നിട്ടും ഞാന്‍ വാച്ചില്‍ സമയംനോക്കിയില്ല.. വിരസമല്ലാത്ത ഒരു യാത്രയായിരുന്നു... തിരക്കില്ലാത്ത ട്രെയിന്‍ .. സൈഡ് സീറ്റില്‍ കമ്പി യോടു മുഖം ചേര്‍ത്ത് ഞാന്‍ ഇരുന്നു... ആ കമ്പിയുടെ തണുപ്പ്... എന്റെ ഓര്‍മകളെയും തണുപ്പിച്ചു... തൃശൂര്‍ വച്ച് ഒരു പെണ്‍കുട്ടി എനിക്കെതിരെ ഇരുന്നു... തടിച്ചതല്ലാത്ത പ്രകൃതം .. ഇരു നിറം.. പക്ഷെ കറുപ്പിനാണ് പ്രാമുഖ്യം.. തെളിഞ്ഞ ചിരി.. ഇടയ്ക്കിടെ മൊബൈലില്‍ എന്തൊക്കെയോ കുത്തി കുറിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ഓരോ തവണ ഫോണിലേക്ക് നോക്കുമ്പോഴും ഒരു ചിരി വിടര്‍ന്നു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു മുഖത്ത്... പിന്നീടെപ്പോഴോ അവള്‍ ഫോണില്‍ പാട്ടുകേട്ട് ജനല്‍ കമ്പിയില്‍ താളം പിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. എനിക്കും ആ താളം അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നു... ഷൊര്‍ണ്ണൂര്‍ വരെ അവളുടെ വിരലിന്റെ താളത്തെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു... അവള്‍ ട്രെയിനില്‍ നിന്നു ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ കമ്പി പൊട്ടിയ വീണ പോലെ എന്റെ ജനല്‍ കമ്പികള്‍ വിറച്ചു നിന്നു...

***********************************************

ഇന്ന് ഞാന്‍ അവനെ കാണാന്‍ പോവുകയാണ്...എന്റെ പ്രണയത്തെ...കലാലയത്തിന്റെ ഇടനാഴികളില്‍ ഞാന്‍ പല പ്രാവശ്യം അവനെ കണ്ടു.. പിന്നീടറിഞ്ഞു.. ഒരുപാട് ഉയരത്തില്‍ ആണ് എനിക്ക്...കൈ എത്താനാവത്തത്ര ഉയരത്തില്‍ .. പിന്നീടെപ്പോഴക്കെയോ ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം ചിരിച്ചു.. വഴി മാറി നിന്ന് കൊടുത്തു... പിന്നെ ആ ഇടനാഴികളില്‍ ഒന്നിച്ചു നടന്നു തുടങ്ങി.. അവനോടൊപ്പം നടക്കുമ്പോള്‍ ആ വഴി ഒരിക്കലും അവസാനിക്കരുതെന്നു ആശിച്ചു.. ആദ്യമായി ഒരു പ്രണയ ലേഖനം എഴുതി... പക്ഷെ കൊടുക്കാന്‍ ധൈര്യമുണ്ടായില്ല... സാഹിത്യകാരന്‍ എന്ന് കോളേജ് മൊത്തം അവനെ വാഴ്ത്തിയെപ്പോള്‍ ഞാന്‍ എന്റെ പൊട്ടത്തരങ്ങളും അക്ഷരത്തെറ്റുകളും നിറഞ്ഞ പ്രണയലേഖനം ചുരുട്ടി പിടിച്ചു ... എഴുതാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു എന്റെ പ്രണയം ...

മഴ നനഞ്ഞു ഇടവഴിയില്‍ അവനായി ഞാന്‍ കാത്തു നിന്നു... കുട ഉണ്ടെങ്കില്‍ കൂടി അവന്റെ കുടയില്‍ കയറാനായി മാത്രം ഞാന്‍ ആ കുട മറച്ചു വച്ചു... അവനോടു ചേര്‍ന്നു നിന്നു ... അവന്റെ ശരീരത്തിന്റെ ചൂട് എന്റെ ശരീരത്തോടടുപ്പിച്ചു... അവന്‍ അറിയാതെ അവന്റെ വിരലുകളില്‍ തലോടി... പറയാന്‍ പലതും ബാക്കി വച്ചു ഓരോ ദിവസവും പിരിഞ്ഞു...
***********************************************

പിന്നീടെനിക്ക് കൂട്ട് ഭാരതപുഴ ആയിരുന്നു... ഓരോ രൂപത്തിലും ഭാവത്തിലും അവള്‍ എന്നോടൊപ്പം ഒഴുകി..."ഇനി നീ കടലില്‍ എത്തി ചേരുമല്ലേ... കോഴിക്കോട് കടലില്‍ ആയിരിക്കുമല്ലേ അവസാനം എത്തി ചേരുക...അപ്പോള്‍ നീ എന്നെ തിരിച്ചറിയുമോ..?"

***********************************************

എന്റെ തോന്നലുകളിലും ചോദ്യങ്ങളിലും ആയിരുന്നു അവന്‍ കൂടുതലും ചിരിച്ചിരുന്നത് ... അപ്പോള്‍ മാത്രമേ ഞാന്‍ അവനെചിരിച്ചു കണ്ടിരുന്നുള്ളൂ ... എന്റെ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മെല്ലെ എന്റെ തലയില്‍ തലോടാന്‍ അവന്‍ മറന്നിരുന്നില്ല ... ആദ്യമായി ഞാന്‍ കടല്‍ കണ്ടത് അവനോടപ്പമാണ് ... ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച വീട്ടില്‍ പോകാതെ ഞാന്‍ അവനോടൊപ്പം പോയി ... എന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ തേടി .. എന്റെ വിരലുകളെ അവന്റെ വിരലുകളോടടുപ്പിച്ചു നടന്നു .. കോഴിക്കോട് നഗരത്തെ ഞാന്‍ അടുത്തറിഞ്ഞു .. ആദ്യം പോയത് പബ്ലിക്‌ ലൈബ്രറിയിലേക്കായിരുന്നു..നിറയെ പടികള്‍ ഉള്ള വലിയ കെട്ടിടം... അവിടെ എല്ലാം അവന്റെ പരിചയക്കാര്‍. .. എല്ലാവരും സ്നേഹത്തോടെയും ബഹുമാനത്തോടെയും അവനെ കാണുന്നു ... കൂട്ടുകാരിയാണെന്നു പറഞ്ഞു എന്നെ പരിചയപ്പെടുതിയപ്പോള്‍ ... സ്നേഹത്തോടെ അയാള്‍ എന്നെയും നോക്കി .. വായിക്കാന്‍ എന്താണ് വേണ്ടത് എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ മനോരമയും മംഗളവും ഒന്നും അവിടെ കാണാതിരുന്നത് കൊണ്ട്... ദൂരെ മാറി ഒതുക്കി വച്ചിരിക്കുന്ന പുസ്തകങ്ങല്‍ക്കിടയിലെ പൊടി മാറ്റി കൊണ്ട്.. അവനെ നോക്കി ഞാന്‍ നിന്നു ... അവിടെ നിന്നും കടല്‍ കാണാന്‍ പോയി... നിറയെ കാറ്റാടി മരം നിറഞ്ഞു നിന്ന തീരത്ത് അവനെ ചേര്‍ന്ന് നടന്നപ്പോള്‍ .. കാറ്റില്‍ എന്റെ ധാവണി മാറിയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നും അവന്‍ അത് ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നും തോന്നി പോയി... അവനോടപ്പം നനഞ്ഞ മണ്ണില്‍ ഇരുന്നപ്പോള്‍ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് ചിറകു വയ്ക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു ... ഒരു തിര എന്നെ തഴുകി പോയപ്പോള്‍ അവന്‍ പറഞ്ഞു... "നിന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു തിരകള്‍ക്കു .. നിന്റെ കാല്‍ പാദങ്ങളെ നനച്ചു കൊണ്ട് അവ നിന്നെ വരവേല്‍ക്കുന്നു ..."
"ഓരോ മനുഷ്യനും തിരകളെ പോലെയാണ് .. അപ്രാപ്യമായതിനെ ആഗ്രഹിച്ചു കൊണ്ട് വീണ്ടും അതിനു വേണ്ടി പരിശ്രമിക്കുന്നു ... "
ഞാന്‍ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി അവന്‍ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല ... കടലിനെയും തിരകളെ കുറിച്ചും ഒരുപാടു എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ... പക്ഷെ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ ദൂരെ ഒരു  പാത്രത്തില്‍  വില്‍ക്കാന്‍ വച്ചിരുന്ന ഉപ്പിലിട്ട മാങ്ങയിലും കൈതചക്കയിലുമായിരുന്നു ...

തിരകള്‍ ഞങ്ങളെ മത്സരിച്ചു തഴുകി കൊണ്ടിരുന്നു... നേരം പോയതറിയാതെ സൂര്യ൯ അസ്തമിക്കുന്നതും നോക്കി ഞങ്ങള്‍ ഇരുന്നു... മെല്ലെ താഴ്ന്നു താഴ്ന്നു സൂര്യന്‍ ഇല്ലാതായി.. ആ നിമിഷം എന്റെ പ്രണയം അവന്‍ അറിയാനായി അവന്റെ കൈകളില്‍ ഞാന്‍ അമര്‍ത്തി പിടിച്ചു... അവന്റെ കൈകള്‍ക്ക് ചൂട്... എന്റെ തണുപ്പ് ചൂടില്‍ ഇല്ലാതായി... മേഘങ്ങള്‍ മെല്ലെ നീങ്ങി പോകുന്നു .."ഒരു മേഘം സ്വാതന്ത്ര്യം ആഗ്രഹിച്ചു കൊണ്ട് കൂട്ടത്തില്‍ നിന്ന് മാറുന്നു" എന്നവന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ... "ആ മേഘം തന്റെ കാമുകനെ തേടി പോവുകയാണ് "എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത് ...

ഞങ്ങള്‍ക്ക് ചുറ്റും നക്ഷത്രങ്ങള്‍ നിരന്നിരുന്നു...
ചൗദവി൯ കാ ചാന്ദ് ഹോ
യാ ആഫ്താബ് ഹോ
ജോ ബി ഹോ തും ഖുദാ കി കസം
ലാജവാബ് ഹോ.

ഗസലില്‍ മുഴുകി അവന്റെ തോളില്‍ തല ചായ്ച്ചു ഞാന്‍ കിടന്നു... എന്റെ വിരലില്‍ താളം പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവന്‍ പറഞ്ഞു..."ഞാന്‍ എന്റെ അമ്മയുടെ വയറ്റില്‍ വളരുന്നേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... കേള്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ എന്നും കേട്ട് കൊണ്ടിരുന്നത് എന്റെ അമ്മയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പുകള്‍ ആയിരുന്നു.. അവയ്ക്കാണ് ഞാന്‍ ആദ്യമായി താളമിട്ടത്... ഇന്ന് നീ എന്റടുത്തു ചേര്‍ന്നിരിക്കുമ്പോള്‍ .. നിന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പും ഞാന്‍ അറിയുന്നു... നിന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പിന്റെ താളം പ്രണയത്തിന്റെ താളമാണ്.."

***********************************************

അമ്മയുമായി വന്നു എന്നെ അവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ക്ഷണിക്കാം എന്ന് വാക്ക് തന്നു .. ഞാന്‍ കാത്തിരുന്നു അവന്‍ മാത്രം വന്നില്ല ... കാലങ്ങള്‍ മാറി മറിഞ്ഞു ... അവന്‍ വളര്‍ന്നു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... എനിക്ക് എത്തി പിടിക്കാനാവാത്ത വണ്ണം... ഒരു ആല്‍ മരമായി ... ആ തണലില്‍ ഇരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ കൊതിച്ചു... ആ മനുഷ്യന്‍ എനിക്കര്‍ഹത പെട്ടതല്ല എന്ന തോന്നല്‍ എന്നെ വേട്ടയാടി കൊണ്ടേ ഇരുന്നത് കൊണ്ടാവാം... പിന്നീട് കണ്ടപ്പോള്‍ എന്നെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വിളിക്കാന്‍ വന്നത് ആണെന്ന് കൂടി ചിന്തിക്കാതെ ഞാന്‍ കുറ്റപ്പെടുത്തിയത്... അമ്മ മരിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ സഹതാപം പോലും കാണിക്കാതെ... ഇത്ര നാള്‍ എന്നെ കുറിച്ച് ഓര്‍ക്കാതിരുന്നതിന്റെ ദേഷ്യം തീര്‍ത്തു... ഞാന്‍ ഒരു ജീവിതം ആഗ്രഹിക്കുന്നിലെന്നു തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു... എഴുത്തുകാര്‍ക്ക് പ്രണയം എഴുതാനുള്ള വിഷയം മാത്രമാണെന്നും ... എഴുതി തീര്‍ത്തു കൊള്ളൂ എന്റെ ജീവിതം എന്ന് പറഞ്ഞു ശകാരിച്ചു... എന്റെ വിഷമം ആണ് എന്റെ വാക്കുകളില്‍ എന്ന് തിരിച്ചറിയാനാവാതെ ആണോ എന്തോ... അവന്‍ എതിര്‍ത്തൊരക്ഷരം പറഞ്ഞില്ല...നിശബ്ദദ ആയിരുന്നു അവന്റെ ഉത്തരം...

***********************************************

ഇന്ന് ഞാന്‍ അവനെ വീണ്ടും കാണാന്‍ പോവുകയാണ് ... ഒരുപാട് വൈകിയിരിക്കുന്നു ... അവനിലും എന്നിലും വാര്‍ദ്ധക്യം കയറി കൂടി... പക്ഷെ അവന്‍ എനിക്കെന്നും തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുള്ള രാജകുമാരന്‍ ആണ്... റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ നിന്നിറങ്ങി അവനെ കാണാന്‍ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ ചെറിയ മഴ ഉണ്ടായിരുന്നു... പ്രകൃതി അഘോഷിക്കുകയാവും ഞങ്ങളുടെ സമാഗമം...
വഴി അരികില്‍ ഗുല്‍മോഹര്‍ പൂക്കള്‍ വിതറി എന്നെ വരവേറ്റു

ഹോസ്പിറ്റല്‍ പടികള്‍ കയറിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കണ്ടു ... വെള്ള പുതപ്പില്‍ മൂടി അവനെ കൊണ്ട് വന്നു... പുതപ്പിനിടയിലൂടെ അവന്റെ വിരലുകള്‍ മാത്രം പുറത്തു കാണാം ... അവനറിയാതെ ഞാന്‍ ആ വിരലില്‍ തൊട്ടു... ആ വിരലുകള്‍ക്ക് ചൂടില്ല തണുപ്പാണ്... എന്നെ അലിയിക്കുന്ന തണുപ്പ്

Tuesday, March 13, 2012

എനിക്ക് പറയാന്‍ ഉള്ളത്

ഇനി എന്റെ അവസരം … ഒന്ന് ആറ്റുകാല്‍ അമ്മയ്ക്ക് പൊങ്കാല ഇട്ടു തിരിച്ചു വന്നപ്പോള്‍ ഇവിടെ കാണുന്നത് … എല്ലാരും കൂടെ എന്റെ നെഞ്ചത്ത് പൊങ്കാല ഇട്ടേക്കുന്നതാണ് … ആദ്യം മറുപടി എഴുതണ്ട എന്നാണ് കരുതിയത്‌... അത് വിരോധവും ദേഷ്യവും ഒന്നും തോന്നിയിട്ടല്ല …തൂപ്പുകാരെല്ലാം കൂടെ തൂത്തു തുടങ്ങിയതല്ലേ ഉള്ളു …അപ്പൊ നല്ലോണം തൂക്കട്ടെ എന്ന് കരുതി … അവസാനം തൊഴിലുറപ്പ് പദ്ധതിക്കാരെ പോലെ പാതികിട്ടു പോകരുത് …ഈ സംരഭം സത്യത്തില്‍ എനിക്കിഷ്ടപെട്ടു... ആരെയും വ്യക്തി പരമായി ആക്രമിക്കാന്‍ അല്ല എന്ന് തൂപ്പുകാരി തുറന്നു പറഞ്ഞത് നന്നായി... അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആര്‍ക്കും അക്രമിക്കപ്പെട്ടതായി തോന്നിയില്ല...

ഇനി പറയാന്‍ വന്ന കാര്യം... തൂപ്പുകാര്‍ എല്ലാരും കൂടെ ബൂലോകം വൃത്തിയാക്കാന്‍ ഒരുമ്പിട്ടു ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ എന്റെ ബ്ലോഗില്‍ നിന്ന് തുടങ്ങിയതില്‍ ആദ്യം തന്നെ നന്ദി പറഞ്ഞുകൊള്ളട്ടെ...ഇത്രയും വിവാദമുണ്ടാക്കി എന്നെ ഫേമസ് ആകിയതില്‍ നന്ദിയുണ്ട് ... ഇതിനു ശേഷം ബ്ലോഗ്ഗില്‍ ആളുകളുടെ തള്ളികയറ്റം ഉണ്ടായതില്‍ അതിയായ സന്തോഷം ഉണ്ട്... ആളും കമന്റും ഇല്ലാതെ പലരും ബ്ലോഗിങ്ങ് നിര്‍ത്തി അനോണിയായി പുതിയ ബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങുന്ന ഈ അവസരത്തില്‍ ചിലവില്ലാതെ കുറെ ഫോളോവേര്സിനെ ഒപ്പിച്ചു തന്ന തൂപ്പുകരോട് എങ്ങനെ നന്ദി പറയണം എന്നറിയില്ല

ഇനി തൂപ്പുകാരോട്...

എന്റെ പൊട്ടത്തരങ്ങള്‍ എന്ന ബ്ലോഗ്ഗെഴുതുന്ന അനാമികയിലാണു ഈ അസുഖം ആദ്യം കണ്ടത്. ബന്ധു വീട്ടില്‍ പോയപ്പോള്‍ വയറിളക്കം പിടിച്ച കഥ പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും വച്ചു നോട്ടീസടിച്ചപ്പോള്‍ ആരാധകര്‍ അതുവരെയില്ലാത്ത ആവേശത്തോടെ തള്ളികയറി. ഒരുപാടു നല്ല രചനകള്‍ ആ ബ്ലോഗ്ഗില്‍ ഉണ്ടെങ്കിലും അതിനൊന്നും കിട്ടാത്ത വായനക്കാരും, പ്രോത്സാഹനവുമായിരുന്നു ഈ വയറിളക്കത്തിന് കിട്ടിയത്..

ഇത്രയും എഴുതിയത് കൊണ്ട് പറയുന്നു .. ഞാന്‍ എഴുതാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് കാലം കുറെ ആയി .. എഴുതാന്‍ ഉണ്ടായ സാഹചര്യവും ഒരു പോസ്റ്റില്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു... എന്റെ പോസ്റ്റില്‍ മഹത് വചനങ്ങള്‍ ആണ് എഴുതുന്നത്‌ എന്ന് ഒരിക്കലും ഞാന്‍ അവകാശപെട്ടിട്ടില്ല ... ടൈറ്റില്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ... വെറും പൊട്ടത്തരങ്ങള്‍ മാത്രം... എന്റെ ചുറ്റും കാണുന്ന സംഭവങ്ങളും ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളതുമായ അവസ്ഥകളും മാത്രമാണ് കുറെ അക്ഷരത്തെറ്റുകളിലൂടെ ഞാന്‍ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്... ഞാന്‍ പാവം ഡി.പി.ഇ.പി ആയതു കൊണ്ട് തന്നെ വൃത്തം, ഉപമ, ഉല്‍പ്രേക്ഷ, സമാസം, വെപ്രാളം തുടങ്ങിയവ ഒന്നും സ്കൂളില്‍ പഠിപ്പിച്ചിട്ടില്ല.. അറിയത്തുമില്ല... അതും ഞാന്‍ ഒരു പോസ്റ്റില്‍ എടുത്തു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ...

വായിക്കാറുണ്ട്...അതും ബാലഭൂമിയും ബാലമംഗളവും പൂമ്പാറ്റയും ബോബനും മോളിയും ഒക്കെയാ ... ചിലപ്പോള്‍ പേരെടുത്ത കുറെ നോവലുകള്‍ നിങ്ങള്‍ പറഞ്ഞാല്‍ അതൊന്നും ഞാന്‍ വായിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല...

ഞാന്‍ നന്നായി എഴുതിയിരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ തൂപ്പുകാരാരും ഇതുവരെ ആ നല്ല പോസ്റ്റിനു ഒരു അഭിപ്രായമോ നന്നായി എന്നൊരു വാക്കോ എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല... ഇന്നും ഒരു കമന്റ്‌ പോലും കിട്ടാതെ എന്റെ പല പോസ്റ്റുകളും കിടപ്പുണ്ട്... കമന്റിനു വേണ്ടി ആണോ എഴുതുന്നത്‌ എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ അതേ!!... എന്ന് ഞാന്‍ തറപ്പിച്ചു പറയും... ആളും പേരും കാണാതെ കിടക്കുന്ന എന്റെ നല്ല പോസ്റ്റുകള്‍ എന്ന് നിങ്ങള്‍ പരാമര്‍ശിച്ച എന്റെ പോസ്റ്റ്‌കളെക്കാള്‍ എനിക്ക് പ്രിയപെട്ടവ നാലാള് വായിച്ച എന്റെ പോസ്റ്റ്‌ ആണ്.. ആദ്യമായി ഒരു പോസ്റ്റ്‌ ഇടുമ്പോഴും അതില്‍ നാലാള്‍ കമന്റ്‌ ഇടുമ്പോഴും സന്തോഷിക്കാത്തവര്‍ ആരും ഇല്ല..

ഇനി എഴുതിയ വിഷയം ആണ് ബൂലോകത്തിന്റെ സഭ്യതക്ക് എതിരെ എന്ന് പറഞ്ഞതിനാല്‍ ഞാന്‍ ഒന്ന് ചോദിച്ചുകൊള്ളട്ടെ... ഓ.വി. വിജയന്‍റെ ധര്‍മപുരാണം നോവലിന്റെ തുടക്കം "പ്രജാപതിക്ക് തൂറാന്‍ മുട്ടി "എന്നാണു ഇത് തൂപ്പുക്കാരി കണ്ടില്ലേ എന്തോ?? ഓ.വി.വിജയനുമായി എന്നെ താരതമ്യം ചെയ്തതില്‍ പുള്ളിക്കാരന്‍ എന്നോട് ക്ഷമിക്കട്ടെ... അപ്പോള്‍ പറഞ്ഞു വന്നത്... വയറിളക്കം, ശര്ധില്‍, ക്രിമികിടി തുടങ്ങിയവ മനുഷ്യ സഹജമായ അവസ്ഥകള്‍ ആയതുകൊണ്ട് അതെടുത്തഴുതിയതില്‍ ഞാന്‍ ഒരിക്കലും ഖേദിക്കുന്നില്ല.... ഞാന്‍ എഴുതിയത് മഹത്തായ കാര്യങ്ങള്‍ ആണെന്ന് അവകാശപെടുന്നുമില്ല...

തൂപ്പുകാരന്‍ ആരായാലും ഈ പോസ്റ്റ്‌ ഇട്ടതില്‍ എനിക്കൊട്ടും വിഷമം തോന്നിയിരുന്നില്ല... എന്നാല്‍ എന്റെ പോസ്റ്റില്‍ കമന്റ്‌ ഇട്ടു എന്ന ഒരേ കാരണത്താല്‍ ഒരുപാടു പേരെ അപമാനിച്ചതില്‍ സങ്കടം ഉണ്ട്... അത് അവര്‍ എന്നോട് തുറന്നു പറയുകയും ചെയ്തു ...പെണ്ണായത് കൊണ്ട് പ്രതികരിക്കില്ല എന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ടാവാം തൂപ്പുകാര്‍ വ്യക്തി വൈരാഗ്യം തീര്‍ക്കാന്‍ എന്റെ ബ്ലോഗ്‌ തന്നെ തിരഞ്ഞെടുത്തത്... എന്നാല്‍ ഒരു സ്ത്രീ എന്ന ചട്ടകൂടില്‍ ഒതുങ്ങി നില്ക്കാന്‍ ഞാന്‍ തയ്യാറല്ല... ഇത് ആരാണെന്നു അറിയേണ്ടത് എന്റെ ആവശ്യം കൂടി ആയിരുന്നു... അതെനിക്ക് മനസിലാവുകയും ചെയ്തു... തെളിവ് മാത്രമായിരുന്നു ആവശ്യം... കൊച്ചിലെ ജേര്‍ണലിസ്റ്റ് ആവണം എന്നതായിരുന്നു ആഗ്രഹം... ആ വൈഭവം ഞാന്‍ ഉപയോഗപെടുത്തി എന്ന് തന്നെ പറയാം.. പക്ഷെ ഞാന്‍ ആ ചാറ്റ് എന്റെ സഹോദരതുല്യനായ സുഹൃത്തിന് കാണിച്ചു കൊടുത്തത്.. അത് പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യാനോ അതില്‍ വിവാദം ഉണ്ടാക്കാനോ ആയിരുന്നില്ല... ഇത്രയൊക്കെ സംഭവിച്ചതില്‍ വിഷമം ഉണ്ട്...മുന്‍ മന്ത്രി ബാലകൃഷ്ണ പിള്ള ജയിലില്‍ ഫോണ്‍ ഉപയോഗിച്ചത് കണ്ടു പിടിക്കാന്‍ രഹസ്യ സംഭാഷണം ചോര്തിയപ്പോള്‍ അതെല്ലാരും പത്രധര്മത്തില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി... എന്നാല്‍ കൂടെ നിന്ന് കാലു വാരുന്നവരെ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ ഞാന്‍ അത് ചെയ്തപ്പോള്‍ വിമര്‍ശനങ്ങള്‍ എനിക്ക് ചുറ്റും...

തല്ലണ്ട അമ്മാവാ നന്നാവില്ല എന്ന നിലപാടില്‍ അല്ല ഞാന്‍ ... എന്നെ നന്നാക്കാന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും അവസരം തരുന്നുണ്ട്... എല്ലാവരും ഓരോ ബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങിക്കോളി൯... പിന്നെ എന്റെ ബ്ലോഗില്‍ കമന്റ്‌ ഇടുന്നവരുടെ പ്രത്യേക ശ്രദ്ധയ്ക്ക് നല്ല അടിപൊളി പ്രൊഫൈല്‍ ഫോട്ടോ വച്ചോളു ട്ടോ.. സ്ക്രീന്‍ ഷോട്ടൊക്കെ എടുത്തു ഇടാന്‍ ഉള്ളതാ... ഗ്ലാമര്‍ ഒട്ടും കുറയ്ക്കണ്ട... അവിവാഹിതര്‍ കാറില്‍ ചാരി കൂളിംഗ്‌ ഗ്ലാസ്‌ ഇട്ടു നില്‍ക്കുന്ന ഫോട്ടോ തന്നെ ആയികോട്ടെ ... തൂപുകാരി വഴി വല്ല കല്യാണാലോനയും വന്നാലോ ...

ഇത്രയും എഴുതിയതില്‍ സഭ്യതയുടെ അതിര്‍ വരമ്പുകള്‍ ലംഗിച്ചിട്ടില്ലെന്നു വിശ്വസിക്കുന്നു … അഥവാ ലംഗിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ ക്ഷമിക്കുക ...ഇനി എങ്കിലും സുഹൃത്തുക്കളെ നിങ്ങളുടെ കുടിപകകള്‍ പരസ്പരം പറഞ്ഞു തീര്‍ക്കുക്ക.. പാവപെട്ട ഞങ്ങളെ പോലെ പൊട്ടത്തരങ്ങള്‍ എഴുതി ജീവിക്കുന്ന ബ്ലോഗ്ഗെര്മാരെ വിഡ്ഡികളാക്കരുത് ...ഇനിയും വിവാദങ്ങളിലേക്ക് വലിച്ചിടരുത് എന്ന് അഭ്യര്‍ഥിച്ചു കൊണ്ട് നിര്‍ത്തട്ടെ
നന്ദി നമസ്കാരം






Sunday, February 19, 2012

ഒരു ബ്ലോഗ്ഗെറുടെ രോദനം ...

ആമുഖം:
ഡും ഡും ഡും... (പെരുമ്പറ മുഴങ്ങുന്നു )
രാജാതി രാജന്‍ രാജ കിങ്കരന്‍ ..
ബൂലോക രാജന്‍ അറിയിക്കുന്നത്...
ബൂലോക നാട്ടില്‍ സൂപ്പര്‍ ബ്ലോഗ്ഗേറെ കണ്ടെത്തിയ വിവരം സന്തോഷപൂര്‍വ്വം അറിയിച്ചുകൊള്ളുന്നു

ലക്‌ഷ്യം:
എങ്ങനേലും പത്തു അമ്പതു ഫോളോവേര്സും പത്തു നൂറു കമന്റും കിട്ടുക.. അത് മാത്രമാണ് ഈ പോസ്റ്റിന്റെ ലക്‌ഷ്യം

ഉപകരണങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ചത് :
ബൂലോകം, രമേശ്‌ അരൂര്‍ ,കൊമ്പന്‍ , ബൈജു വചനം, മലയാളം ബ്ലോഗേഴ്സ് , ഈ ലോകം, നിരക്ഷരന്‍ , ബഷീര്‍ വള്ളികുന്നു ,നൌഷാദ് അകമ്പാടം

നടപടി ക്രമം:
ആദ്യമായി ഇപ്പോള്‍ ബ്ലോഗ്ഗെര്മാരുടെ ഇടയിലെ സംസാര വിഷയം ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും അറിയുക...ഇപ്പോഴത്തെ വിഷയം സുപ്പെര്‍ ബ്ലോഗ്ഗര്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പാണെന്ന് ഇരിക്കട്ടെ... ആദ്യമായി വിവാദം എന്താണെന്ന് അറിയാന്‍ എല്ലാ ഫേസ് ബുക്ക്‌ ഗ്രൂപ്പിലും പോസ്റ്റ്സിലുമൊക്കെ ഒന്ന് പരതി നടക്കുക ... എവിടുന്നെങ്കിലും ഇത്തിരി തുമ്പ് കിട്ടിയാല്‍ പിന്നെ ആലോചിക്കാന്‍ നില്‍ക്കണ്ട... ബൂലോക വമ്പന്മാര്‍ ഇടുന്ന പോസ്റ്റിനു താഴെ ലൈകുകളും... ഇന്നാലും ഈ തിരഞ്ഞടുപ്പ് രീതി ശരിയായില്ല...ഞാന്‍ താങ്കളോട് അനുകൂലിക്കുന്നു .. വിയോജിക്കുന്നു.. എന്നൊക്കെ ഇടയ്ക്കിടെ കമന്റ്‌ ഇടുക.. എന്നിട്ടും രക്ഷയില്ലെങ്കില്‍ ... പ്രൈവറ്റ് ചാറ്റില്‍ അവരെ പിടി കൂടുക...ചേട്ടാ ഇത് ശരിക്കും അക്രമം തന്നെ നമ്മള്‍ ബ്ലോഗ്ഗെര്മാരോട് കാട്ടിയത് .. ഇത് വേണ്ടായിരുന്നു എന്നൊക്കെ പറയുക... അന്നിടും നമ്മളെ ആരും കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചാല്‍ ... സംശയിക്കണ്ട... ഫേസ് ബുക്കില്‍ മലയാളം ബ്ലോഗേഴ്സ് ഗ്രൂപ്പില്‍ കേറുക.. ബ്ലോഗില്‍ തലതൊട്ടപ്പന്‍മാരായ രമേശ്‌ അരൂര്‍ , നൌഷാദ് അകമ്പാടം , ബൈജു ഏട്ടന്‍ ഇവര്‍ ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പോസ്റ്റ്‌ ഇട്ടാല്‍ ഉടന്‍ ലൈക്കിടുക... അന്നിട്ട്‌ ഇടയ്ക്കിടെ പറയുക,,, ഇത് വന്‍ ചതിയാണ് .. ബൈജുവേട്ടനു കിട്ടേണ്ടതായിരുന്നു.. അല്ലേല്‍ ഇത് കൊമ്പനോട് കാണിച്ച അനീതിയാണെന്നൊക്കെ... പരസ്പരം ഇത് അവര്‍ അറിയാതിരിക്കാന്‍ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കണം... വേണമെങ്കില്‍ നമ്മുടെ കമന്റുകള്‍ക്കും പോസ്റ്റുകള്‍ക്കും ലൈക് ഇടാന്‍ മനേഷ് ഏട്ടനെയോ മനെഫിക്കയോ ഏല്‍പ്പിക്കുക... എന്നിട്ടും ഏറ്റില്ലെങ്കില്‍ ... ഒരു വഴിയെ ഉള്ളു... ബൂലോക തെമ്മാടി തല്ലുകൊള്ളി കണ്ണൂരാന്‍ തന്നെ ശരണം... കല്ലിവല്ലി ആശ്രമത്തില്‍ ചെന്ന് ഗുരു കണ്ണൂരാനന്ദ ആസാമികളെ കാണുക...
"കണ്ണൂരാനെ ഇത് തനിക്കു തന്നെ കിട്ടേണ്ടതായിരുന്നു
"അതിനു ഞാന്‍ മത്സരിചില്ലല്ലോ..."
ചമ്മിയത് പുള്ളിക്കാരനെ അറിയിക്കാതെ വീണ്ടും പറയുക...
"ഇന്നാലും നിങ്ങള്‍ മത്സരിച്ചിരുന്നേല്‍ നിങ്ങള്ക്ക് തന്നെ കിട്ടിയേനെ "
ഇതില്‍ കണ്ണൂരാന്‍ ഇരുത്തി ഒന്ന് മൂളും
കാര്യം ഓക്കേ ആയി എന്ന് തെറ്റുദ്ധരിക്കണ്ട ... കണ്ണൂരാന്‍ അത്ര പെട്ടെന്നൊന്നും വീഴൂല
അവസാന തന്ത്രം എടുക്കുക. " കണ്ണൂരാനേ, ബൂലോകത്ത് ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ കമന്റ് കിട്ടുന്നത് തന്റെ ബ്ലോഗിന് അല്ലെ... നിങ്ങളല്ലേ ഞങ്ങളുടെ സൂപ്പര്‍ ബ്ലോഗ്ഗര്‍ "
ഇതില്‍ കണ്ണൂരാന്‍ വീഴും വീണിരിക്കും
ഇനി എരിതീയില്‍ എണ്ണ പോലെ ഒരു ഡൈലോഗ് കൂടെ പറയുക...
"നിങ്ങളെ മനപ്പൂര്‍വം മത്സരിപ്പിക്കാതിരുന്നതാ നിങ്ങളിതില്‍ പ്രതികരിക്കണം ഞങ്ങളുണ്ട് കൂടെ..." അന്നിട്ട് മെല്ലെ അവിടെ നിന്ന് മുങ്ങണം...
ഇനി വേണമെങ്കില്‍ ഇസ്മയില്‍ കുറുമ്പടിയെയോ മറ്റോ ഓണ്‍ലൈന്‍ കാണുമ്പോള്‍ പറയുക...
"ഇന്നാലും സൂപ്പര്‍ ബ്ലോഗ്ഗര്‍... "
"ന്ത് ഈയ് അതൊന്നും തിന്നണ്ട... വയറ്റിന് പിടിക്കൂല "
മെല്ലെ സ്ഥലം വിടുക... പുള്ളിക്കാരന്‍ ഇതൊന്നും അറിഞ്ഞിട്ടില്ല... ബ്ലോഗ്‌ മീറ്റ്‌ നടത്തി കാശു പോയി... ആളിപ്പോ സമനില തെറ്റിയ മട്ടാ
ഇന്നിട്ടും നിങ്ങളെ ആരും തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ മടിക്കണ്ട... പരസ്യപ്രസ്താവന തന്നെ നടത്തുക ... ബൂലോകം മൂരാച്ചികള്‍ക്കെതിരെ സമരം വിളിക്കുക.. നിരാഹാരത്തിന് വരെ തയ്യാര്‍ ആണെന്ന് പ്രസ്താവിക്കുക.. കാര്യം എന്താണെന്ന് ആരേലും ചോദിച്ചാല്‍... അവിടെയും ഇവിടെയും മുട്ടിക്കാതെ എന്തേലുമൊക്കെ പറയുക ... പ്രധാന കാര്യം... ഇടയ്ക്കിടെ ബ്ലോഗിന്റെ ലിങ്ക് ഇടാന്‍ മറക്കരുത്...

നിഗമനം :
ഇത്രയും ആയാല്‍ നിങ്ങളുടെ ബ്ലോഗും നിങ്ങളും പ്രശസ്തിയില്‍ നിന്നും പ്രശസ്തിയിലേക്ക് കുതിക്കും... മറ്റുള്ളവര്‍ നിങ്ങളെ തൊഴുത്തില്‍ കുത്തികള്‍ എന്ന് വിളിക്കും... കാര്യമാക്കണ്ട തൊലിക്കട്ടി കൊണ്ട് മാനേജ് ചെയ്യുക... മത്സരിപ്പിക്കാത്തതിന്റെ ചൊരുക്കാണെന്നു വിവാദം ഉണ്ടാവും... അപ്പോള്‍ ഉറപ്പിച്ചോ അടുത്ത സൂപ്പര്‍ ബ്ലോഗ്ഗര്‍ നിങ്ങള്‍ തന്നെ...സ്ത്രീ സംവരണം ഉള്ളത് കൊണ്ട് എന്തായാലും ഒരു നോമിനി ആവാന്‍ ചാന്‍സ് കൂടുതലാണ്... ഇനി അഥവാ കിട്ടിയിലെങ്കില്‍ വിഷമിക്കണ്ട ഒന്ന് ബോധം കേട്ട് വീണാല്‍ മതി... അവാര്‍ഡ്‌ കിട്ടുന്നതിനേക്കാള്‍ പതിന്മടങ്ങ്‌ പ്രശസ്തി കിട്ടും ... വേണമെങ്കില്‍ അവാര്‍ഡ്‌ കിട്ടിയ ശേഷം ശ്രദ്ധ നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന് തോന്നുകയാണെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ഇത് തിരിച്ചേല്‍പ്പിക്കുന്നു എന്നൊരു പ്രസ്താവന കൂടി നടത്താം...

പിന്നാമ്പുറം :
പ്ലസ്‌ ടു ക്ലാസ്സില്‍ കെമിസ്ട്രി റെക്കോര്‍ഡ്‌ എഴുതുന്ന പോലെ എന്തേലും എഴുതിയാല്‍ കമന്റ്‌ കിട്ടും എന്നത് അതിമോഹമാണ് മോളെ അതിമോഹം എന്ന് പറഞ്ഞവരെ അവഗണിക്കുന്നു... ആര്‍ക്കെങ്കിലും വിഷമമോ മാനസികാഘാതമോ അനുഭവപ്പെട്ടാല്‍ ... എന്റെ അഹങ്കാരവും തല്ലുകൊള്ളിത്തരവും ആയി കണ്ടു അങ്ങ് വിട്ടേരെ... അല്ലാതെന്തു പറയാനാ ആരാന്റെ ബ്ലോഗ്ഗിനു ഭ്രാന്തു പിടിച്ചാല്‍ കാണാന്‍ നല്ല ചേലാണ്... അത് വഴി എങ്ങനെ നമ്മുടെ ബ്ലോഗിലേക്കും ആളെ എത്തിക്കാം എന്ന് നോക്കുക...

Wednesday, January 25, 2012

കുറച്ചു മുതിരയും കുറേ കുതിരകളും

അമ്മൂ കഴിഞ്ഞോ??
ഇല്ല...
ടീ പെണ്ണെ മതി..
ഇല്ല ഇനിയുമുണ്ട്..
"കുറെ നേരായി നീ എന്തെടുക്കുവാ?? ഇനി നാളെയാവാം..."
അവള്‍ വരുന്ന ലക്ഷണമില്ല
ഒരേ ഇരിപ്പാണ് ടോയിലെറ്റില്‍
എല്ലാ മനുഷ്യരും കൂടുതലും ചിന്തിച്ചു കൂട്ടുന്നത്‌ കക്കൂസിന്റെ നാല് ചുവരുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഇരുന്നാണ് എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്... പല കണ്ടുപിടിത്തങ്ങള്‍ക്കും വഴിത്തിരിവായത്‌ ചിലപ്പോള്‍ കക്കൂസില്‍ ഉള്ള ഈ ഇരിപ്പയിരിക്കും...
ഞാന്‍ പൊക്കിയെടുത്തു അവളെ ടാപ്പിനടിയില്‍ നിര്‍ത്തി... എന്നിട്ട് ദയനീയമായി നിഷ ചേച്ചിയെ നോക്കി...
നിഷ ചേച്ചി കിടപ്പാണ്!!
ഒരു ബൈക്ക് ടിപ്പെറില്‍ ഇടിച്ചു എന്നാണ് ആളുകള്‍ ആദ്യം കരുതിയത്‌ പിന്നീടാണ്‌ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് ബൈക്ക് നിഷ ചേച്ചിയെ ഇടിച്ചതാണ്... കുറച്ചു ഓട്ടോക്കാര്‍ ചേര്‍ന്ന് നിഷ ചേച്ചിയെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ ആകി .. ഇപ്പോള്‍ പ്ലാസ്റ്റെറിട്ടു കിടപ്പാണ്...
നിഷ ചേച്ചിയുടെ വേദനയില്‍ ഒന്ന് സന്തോഷിക്കാനും സമാധാനിപ്പിക്കാനും വീട്ടില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങി പുറപെട്ടപ്പോള്‍ എനിക്കീ ഗതി വരുമെന്ന് ഞാന്‍ ഒരിക്കലും കരുതിയില്ല... നിഷ ചേച്ചിയുടെ രണ്ടു മക്കളെ നോക്കണം.. അതാണെന്റെ ജോലി... നന്ദു രണ്ടാം ക്ലാസ്സിലും അമ്മുനു മൂന്നു വയസ്സും... രണ്ടു അണു ബോംബുകള്‍ .. എപ്പോള്‍ പൊട്ടിത്തെറിക്കുമെന്നു ആര്‍ക്കും പറയാന്‍ കഴിയില്ല
വിധി അല്ലാതെന്താ??

ദിവസവും ഗ്ളിസറിനും റോസ് വാട്ടെറുമോക്കെയിട്ടു മിനുസപ്പെടുത്തിയ കൈകളാണ് ഇന്ന് ആ ചന്തികള്‍ക്കിടയില്‍ ... ഞാന്‍ എന്റെ കൈകളെയും അവള്‍ടെ ചന്തിയും മാറി മാറി നോക്കി...
നീ ഇപ്പൊ എന്റെ കൊച്ചിന്റെ ചന്തി കഴുകിയാല്‍ ... ഭാവിയില്‍ നിനക്ക് കൊച്ചുണ്ടാകുമ്പോള്‍ ഞാനും അതിന്റെ ചന്തി കഴുകി തരാം...നിഷ ചേച്ചി ചിരിയടക്കി പറഞ്ഞു..
ഞാന്‍ അമ്മുനെ നോക്കി... അവള്‍ ഉടുപ്പ് പൊക്കി നില്ക്കാ ...അവള്‍ടെ ആ നില്‍പ്പ് കണ്ടപ്പോള്‍ പാവം തോന്നി... അങ്ങനെ രണ്ടും കല്‍പ്പിച്ചു ഞാന്‍ അത് ചെയ്തു...
ഇങ്ങനെ പോവുകയായിരുന്നു എന്റെ ഓരോ ദിവസങ്ങളും ... കൊച്ചു ടി.വി യുടെയും മഞ്ചാടിയുടെയും ഇടയിലുള്ള ദിവസങ്ങള്‍ ... രാവിലെ ഒമ്പത് മണിക്ക് എഴുനെറ്റിരുന്ന ഞാന്‍ രാവിലെ 5 മണിക്ക് എഴുന്നേറ്റു ല ല ല ല ല ല ല ല... മഞ്ചാടി എന്റെ അലാറം ആയി മാറി...
ഉറക്കമില്ലാത്ത രണ്ടു കൊച്ചുങ്ങള്‍ !!
ഞാന്‍ രൂക്ഷമായി അവളെ നോക്കി...
"ചങ്ങാതീ ... അയാള്‍ മരിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു ..." വല്ല്യച്ചനെ ചൂണ്ടിയാണ് അവള്‍ പറഞ്ഞത് ...
ദൈവമേ ഞാന്‍ ഓടി ചെന്നു ...
വല്ല്യച്ചനു ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല!!
"ഈ കുരുത്തംകെട്ടവള്‍ .."
"അവള്‍ അങ്ങനാ ആര് ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന കണ്ടാലും ഇങ്ങനെ പറയും ... മഞ്ചാടി എഫ്ഫക്റ്റ്‌..."
നിഷ ചേച്ചി പറഞ്ഞു
അച്ഛനിട്ട് തന്നെ വേണം എഫെക്റ്റ് കാണിക്കാന്‍ ...ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു

അവള്‍ക്കു ചുറ്റും മൂത്രം തളം കെട്ടി കിടന്നു...
"നിനക്ക് മൂത്രം ഒഴിക്കാന്‍ മുട്ടുമ്പോ പറഞ്ഞുടെ..."
എവിടുന്നു അനക്കമില്ല... രണ്ടു ഉണ്ട കണ്ണുകളും സ്ക്രീനില്‍ തന്നെ
അവള്‍ടെ വിചാരം ജെട്ടി ഇടുന്നത് മൂത്രമൊഴിക്കാന്‍ ആണെന്നാണ് ...
എണീറ്റ് ഹാളില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ അവിടെ അതിലും മേളം ... കൊച്ചു ടി.വി ... അതിന്റെ മുന്നിലാ നന്ദു ...
പട പേടിച്ചു പന്തളത് പോയപ്പോ പന്തം കൊളുത്തി പട!!
ഇതിലും ഭേദം മഞ്ചാടിയാ ... ഞാന്‍ അമ്മുന്റെ ഒപ്പം കൂടി
കാളിംഗ് ബെല്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ അമ്മുവാണ്‌ ഓടിചെന്നത് ...
ഇതാര് കുട്ടൂസനോ ??
ദൈവമേ പത്രകാരനോടാ അവള്‍ടെ ചോദ്യം ... അയാള്‍ ഒന്നും മിണ്ടീല ...
നിഷ ചേച്ചി ഇതുങ്ങളെ എങ്ങനെ ശ്രിഷ്ടിചെടുത്തു ... ഇവര് 1947 നു മുന്പ് ജനിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ ബ്രിട്ടീഷുകാര്‍ എപ്പോ നാട് വിട്ടെന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ മതി... അത്രയ്ക്കും ഉണ്ട് രണ്ടിന്റേം കൈയ്യില്‍ ...
ഇങ്ങോട്ട് വാ എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ നല്ല അനുസരണയോടെ അവര്‍ അങ്ങോട്ട്‌ പോകും ...
കരുതി കൂട്ടിയാണ് അമ്മ എന്നെ ഇങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞു വിട്ടത് ... ഇതെനിക്കൊരു ദുര്‍ഗുണ പരിഹാര പാഠശാലായാണ് ...
ഉറങ്ങിയും ടി.വി ഒക്കെ കണ്ടു അ൪മാദിച്ചിരുന്ന ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ ... മഞ്ചാടി, കൊച്ചു ടി.വി , പോഗോ തുടങ്ങിയവയില്‍ ഒതുങ്ങി ... രാവും പകലും ഇല്ലാതെ എന്റെ ചെവികളില്‍ ല..ല..ല..ല മുഴങ്ങി !!

ഇതൊക്കെ പോട്ടെ... എത്രയോ ചുള്ളന്മാര്‍ എന്നെ പരിഹസിച്ചു നടന്നു നീങ്ങി... അമ്മുനേം കൊണ്ട് നന്ദുനെ വിളിക്കാന്‍ ചെന്നതാ ഞാന്‍ .. ഒരു പവയേം ബാഗുമൊക്കെ അവള്‍ കൈയ്യില്‍ എടുത്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല... കുട്ടികളല്ലേ... പക്ഷെ... അതിനെനിക്കു കിട്ടി... നടു റോഡ്‌ ആയപോള്‍ ആ പാവയെ അവള്‍ എന്നെ കൊണ്ട് എടുപ്പിച്ചു ... അവള്‍ടെ വാവയെ ഞാന്‍ എടുക്കണം പോലും... എസ്. എന്‍ കോളേജിലെ ചുള്ളന്‍ മാരുടെ മുന്നില്‍ ഒരു അപഹാസ്യ രൂപമായി ഞാന്‍ നിന്നു... അത്രയും ദിവസം അഹങ്കാരത്തോടെ ഒരു എറി കണ്ണൊക്കെ ഇട്ടു നടന്ന ഞാന്‍ ... ഇന്നൊരു കൂറ പാവയും പിടിച്ചു റോഡ്‌ സൈഡില്‍ .. ഈശ്വരാ ഭൂമി പിളര്‍ന്നു ഞാന്‍ താഴോട്ട് പോയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് ചിന്തിച്ചു പോയ നിമിഷം!!

എന്റെ ശിക്ഷ കാലാവധി കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ തിരിച്ചു പോകാനുള്ള ദിവസം അടുത്ത് വന്നു ... പക്ഷെ ... അമ്മുനേം നന്ദൂനേം വിട്ടു തിരിച്ചു പോരാന്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല ... അവരുടെ കുസൃതികളും വഴക്കുകളും ഒക്കെയായി ദിവസങ്ങള്‍ പോയത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞില്ല ... ഇതിനിടയ്ക്ക് വല്ല്യമ്മ എനിക്ക് മുന്നില്‍ പുതിയ പാചക പരീക്ഷണങ്ങളുമായി എത്തി എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു ...
ഇന്ന് നമുക്ക് മുതിര വച്ച് ഒരു കറി ഉണ്ടാക്കാം!!
വല്ല്യമ്മേടെ അടുത്ത പരീക്ഷണം
മുതിര കുതിര തിന്നുന്നതല്ലേ ... എനിക്കൊരു സംശയം
അല്ല മനുഷ്യരും തിന്നും മുതിര ആരോഗ്യത്തിന് നല്ലതാ... ഞാന്‍ വന്നത് തൊട്ടു എന്നെ നന്നാക്കി എടുക്കാന്‍ വല്ല്യമ്മ പഠിച്ച പണി പതിനെട്ടും എടുക്കുന്നുണ്ട് .. വല്ല്യമ്മ വിടുന്ന ലക്ഷണമില്ല... അങ്ങനെ മുതിര പുഴുങ്ങല്‍ പ്രക്രിയയില്‍ ഞങ്ങള്‍ മുഴുകി ... പുഴുങ്ങിയിട്ടും പുഴുങ്ങിയിട്ടും മുതിര വേവുന്നില്ല ... ആ യുദ്ധത്തില്‍ അവസാനം മുതിര തന്നെ ജയിച്ചു ... പാതി വെന്ത മുതിര വല്ല്യമ്മ ഞങ്ങള്‍ക്ക് വിളമ്പി .... എന്താണെന്നറിയില്ല നിഷ ചേച്ചി മാത്രം കഴിച്ചില്ല... ഡൈറ്റിങ് ആണെന്ന് പറഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞു (ഞങ്ങളെ തനിച്ചു അനുഭവിക്കാന്‍ വിടുകയാണെന്ന് ഞങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല )

ആദ്യത്തെ ലക്ഷണം കണ്ടു തുടങ്ങിയത് അമ്മുവിലാണ് ... അവള്‍ടെ വയറു പുകയുന്നത് ഞങ്ങള്‍ മണത്തറിഞ്ഞു ,,,
എന്താ അമ്മുട്ടി ഒരു മണം ??
നാന്‍ ഒരു കുച്ച്ബു വിട്ടതാ ... അവള്‍ കൊഞ്ചി
ഓടടീ കക്കൂസിലേക്ക് ...
അങ്ങനെ ഓരോരുത്തര്‍ ലണ്ടനിലേക്ക് വന്നും പോയും ഇരുന്നു... ഓരോ ഇടിമുഴക്കം കേള്‍ക്കുമ്പോഴും ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം പറഞ്ഞു...
മുതിരയാ മുതിര...
അവസാനം എന്റെ ടേണ്‍ ആയി... തുടക്കം ശര്ദിലില് ആയിരുന്നു ... പിന്നെ പിന്നെ ഇന്കമിങും ഔട്ട്ഗോയിങും ഫ്രീ ആയി ...
കക്കൂസില്‍ ഒരു ജാലിയന്‍ വാലാ യുദ്ധം തന്നെ നടന്നു...
വെള്ളം തീരുമ്പോ തീരുമ്പോ മോട്ടോര്‍ അടിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... നിഷ ചേച്ചിയെ ഞങ്ങള്‍ അസൂയയോടെ നോക്കി...ഭാഗ്യം നിഷ ചേച്ചി തിന്നാതിരുന്നത് ...അല്ലേല്‍ കാലു വയ്യാത്ത നിഷ ചേച്ചിയെ ഞങ്ങള്‍ എന്ത് ചെയ്തേനെ... ബാക്കി ഞങ്ങള്‍ എല്ലാം വയറും തടവി നടന്നു...
നാളെ എനിക്ക് വീട്ടില്‍ പോകാനുള്ളതാ ... ഞാന്‍ ദയനീയമായി പറഞ്ഞു...
നമുക്ക് ഒരു കോര്‍ക്ക് വച്ചടയ്ക്കാം ... നിഷ ചേച്ചി പറഞ്ഞു
ഒരു കോര്‍ക്കിനും മുല്ലപ്പെഴിയാര്‍ ഡാം പൊട്ടുമ്പോള്‍ തടുക്കാനാവില്ല...
ഒരു ഗ്രൂപ്പ്‌ ആയി ഞങ്ങള്‍ ഡോക്ടറെ കാണാന്‍ പോയി ... അമ്മു തൊട്ടു വല്ല്യച്ചന്‍ വരെ ... വയര്‍ തടവിയത് കണ്ടു ഡോക്ടര്‍ ചോദിച്ചു "എന്താ പ്രത്യേകിച്ച് കഴിച്ചത്?"
ഞങ്ങള്‍ വല്ല്യമ്മയെ നോക്കി...
മുതിര!!!
വല്ല്യമ്മ മെല്ലെ പറഞ്ഞു...
ചിരിക്കണോ സഹതപിക്കണോ എന്നറിയാതെ ഡോക്ടര്‍ ഞങ്ങളെ എല്ലാവരെയും മാറി മാറി നോക്കി... അങ്ങനെ ഇഞ്ചക്ഷനും ORS ഉം ഒക്കെ ആയി ഞങ്ങള്‍ വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തി . ..മെല്ലെ മെല്ലെ ആളി കത്തല്‍ കെട്ടടങ്ങുന്നു ... ഇടയ്ക്കിടെ മുക്കലും മൂളലും മാത്രം... പല ശബ്ദങ്ങളും പലരും പുറപ്പെടുവിച്ചു ... ആരും ആരെയും കളിയാക്കീലാ . ..
മുതിരയാ മുതിരാ ...
ഞങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ചു നെടുവീര്‍പ്പിട്ടു ...
പിറ്റെന്നു രാവിലെ എല്ലാം ശാന്തമായി ....
തിരിച്ചു പോരേണ്ട ദിവസമായി . .. സന്തോഷം കൊണ്ടും സങ്കടം കൊണ്ടും എല്ലാവരുടെയും കണ്ണ് നിറഞ്ഞു ... എനിക്ക് ട്രെയിനില്‍ ഇരുന്നു തിന്നാന്‍ ചോറെടുതപ്പോ വല്യമ്മ മെല്ലെ ചോദിച്ചു.. കുറച്ചു മുതിര കൂടി വയ്ക്കട്ടെ ...
വേണ്ടെന്നും പറഞ്ഞു തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ ഞാന്‍ റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനിലേക്കോടി.!