Wednesday, September 1, 2010

യാത്ര...


യാത്രയുടെ വിരസതയൊന്നുമില്ലാതിരുന്ന ഒരു യാത്ര... സൈഡ് സീറ്റിലിരുന്നു കാഴ്ചകള്കണ്ടു പോകാന്നല്ല രസമാണ്... ചെവിയിലിരുന്നു മൊബൈല്പാടി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... എന്നും ജി.വേണുഗോപാല്ആണ് എനിക്ക് കൂട്ട്... അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാവ്യഗീതികള്എത്ര കേട്ടാലും മതി വരില്ല... എന്‍.എന്കക്കാടിന്റെ "സഫലമീയാത്ര" യെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശബ്ദം കൂടുതല്മനോഹരമാക്കി... അടുത്തിരിക്കുന്നവര്ഓരോ സ്റ്റോപ്പിലും മാറി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... അതിലോന്നുമായിരുന്നില്ല എന്റെ ശ്രദ്ധ... ഒരുപാട് യാത്ര ചെയ്യാറുള്ളതാണ് ഞാന് വഴിയിലൂടെ എന്നാല്ഇന്ന് വഴിക്ക് ഒരു പ്രത്യേക സൗന്ദര്യം... നനഞ്ഞ പെണ്ണിന്റെ സൌന്ദര്യം... ആദ്യമായി ഞാന് വഴിയെ വരുമ്പോള്റോഡിനിരുവശവും ചുവന്ന ചായം പൂശി ഗുല്മോഹറുകള്പൂത്ത്നിന്നിരുന്നു... കാലം മാറിയിരിക്കുന്നു... മഴയുടെ താളത്തിനൊത്ത് ഗുല്മോഹര്മരത്തിന്റെ ഇലകള്ഇളകി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... നനഞ്ഞ പാതയിലൂടെ ബസ്നീങ്ങി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... അത്തം ഉദിച്ചിരിക്കുന്നു... എന്നാല്ഒരു വീടിനു മുന്നില്പോലും പൂക്കളം ഇട്ടു കണ്ടില്ല.... പിന്നെയും ചെറിയ വീടുകളിനു മുന്നില്പൂക്കളം കാണാം... വല്യ വീടുകളിനു മുന്നില്ഒന്നും പൂക്കളം കണ്ടില്ല... ചിലപ്പോള്സ്റ്റാറ്റസിനു യോജിച്ചതാവില്ല... പാവം മാവേലി വരുമ്പോള്പൂക്കളം കാണാതെ ഓണക്കാലമല്ലെന്നു കരുതി തിരിച്ചു പോകുമോ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി പോയി... വയലുകള്ക്ക് നടുവിലൂടെ ബസ്നീങ്ങിയപ്പോള്നനഞ്ഞ കാറ്റു ദേഹത്തെയും മനസ്സിനെയും തണുപ്പിച്ചു... ബസ്മെല്ലെ ഭാരതപുഴയുടെ മുകളിലൂടെ നീങ്ങി തുടങ്ങി.... ഭാരതപുഴയില്വെള്ളം കൂടിയിരിക്കുന്നു... കുറച്ചു ദിവസമെങ്കിലും പുഴയ്ക്കൊന്നു അഹങ്കരിക്കാമല്ലോ... എന്റെ മാറിലൂടെയും വെള്ളം ഒഴുകുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞു... അല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളില്വെറും മണല്കൂമ്പാരം മാത്രമായി പുഴ മാറും... പാമ്പാടി എത്തിയപ്പോള്ബസില്തിരക്ക് കൂടി... ദൂരെ മലമുകളില്ശ്രീ രാമസ്വാമി ക്ഷേത്രം കാണാം.... ശ്രീ രാമനും നാലു സഹോദരങ്ങള്ക്കും കൂടെ ഹനുമാനും പ്രതിഷ്ഠയുള്ള കേരളത്തിലെ ചുരുക്കം ചില ക്ഷേത്രങ്ങളില്ഒന്നാണ് തിരുവില്വാമല ശ്രീ രാമക്ഷേത്രം... താഴെ അഞ്ചു സഹോദരന്മാരും കൂടി ശ്രീകൃഷ്ണനെ പ്രതിഷ്ടിച്ച ൈഎവ൪മഠം ശ്രീ കൃഷ്ണ ക്ഷേത്രം... അതിനു താഴത്തുടെ ഒഴുകുന്ന നിളാ നദി... കാഴ്ചയ്ക്ക് സുന്ദരം തന്നെ... പക്ഷെ ൈഎവ൪മഠത്തിനു അരികിലൂടെ പോകുമ്പോള്ശവം കത്തിക്കുന്ന രൂക്ഷ ഗനധമാണ് നമ്മളെ വരവേല്ക്കുക... ൈഎവ൪മഠം പിത്ര്പൂജയ്ക്കും പിത്ര്തര്പ്പനതിനും വിശേഷപെട്ട ക്ഷേത്രമാണ്... യാത്ര ഇങ്ങനെ നീണ്ടു പോയി... വേണു ഗോപാല്പാട്ടുകള്പാടി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... യാത്ര അവസാനിക്കാതിരുനെങ്കില്എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി പോയി... ഒരുപാടു നേരം ഓരോരുത്തരേം വീക്ഷിചിരിക്കാം (വായ്നോട്ടം എന്ന് വേണമെങ്കിലും പറയാം) ആര്ക്കും എന്നെ അറിയില്ല... ആരുടെയും കടന്നുകയറ്റമില്ലാത്ത ഒരു ജീവിതം പോലെയാണ് യാത്ര... പക്ഷെ എവിടെയെങ്കിലും വച്ച് ഇറങ്ങേണ്ടി വരും എന്ന് മാത്രം...

Tuesday, August 31, 2010

രാത്രി...


ഈ രാത്രിക്ക് ഒരുപാടു ൈദ൪ഘൃം ഉള്ളത് പോലെ... ഉറങ്ങിയിട്ടും തീരാത്ത ഒരു അവസ്ഥ... വെറുതെ കിടന്നു ഒരുപാടു ആലോചിച്ചു... എഴുതിയിട്ട് ഒരുപാടു നാളായി... എഴുതാന്‍ തന്നെ മറന്നിരിക്കുന്നു... വാക്കുകള്‍ക്ക് മേലെ ആരോ കടിഞ്ഞാണിട്ടത് പോലെ.. വിരസമായ ദിവസങ്ങളില്‍ പോലും എഴുതണോ വായിക്കണോ മനസ്സനുവദിച്ചില്ല... അവസാനമായി കോറിയിട്ട വരികള്‍ മുഴുമിപ്പിക്കാന്‍ പോലും എനിക്കായില്ല...
" അവന്‍ തന്ന പനിനീര്‍ പൂവുകള്‍ ഇന്ന് െവണ്ണീറാകുന്നു...
എരിയുന്നു ദേഹമോക്കെയും പ്രനയചൂടില്‍..."
ഈ വരികള്‍ അവസാനിപ്പിക്കണമെന്ന് പലപ്പോഴും കരുതി... എന്തോ... എന്‍റെ പ്രണയം പോലെ തന്നെ ഒരു സുദീ൪ഘമായ അന്ത്യം ഈ വരികല്‍ക്കുമുണ്ടാകുന്നില്ല... എന്‍റെ ൈകകളിലായിരുന്നു അവയുടെ ജനനം.. ആ തെറ്റ് മാത്രമേ അവ ചെയ്തിട്ടുള്ളൂ... തെറ്റുകള്‍ക്ക് മീതെ തെറ്റുകള്‍ ചെയ്യുന്നു എന്നാ തോന്നല്‍ ഉണ്ടായപ്പോള്‍ ഞാന്‍ എഴുത്ത് നിര്‍ത്തി... ആ വരികള്‍ അവസനിപിക്കാന്‍ എനിക്കറിയില്ല...
ഒരുപാടു പടികളുള്ള ഒരു മലമുകളിലാണ് ഞാന്‍... ഓരോ പടികള്‍ കയറുമ്പോഴും പരിചയമുള്ള ആരെയൊക്കെയോ ഞാന്‍ കണ്ടു... ഞാന്‍ തേടിയത് അവനെ ആയിരുന്നു... എന്‍റെ ഓര്‍മകളില്‍ മുറിവേല്‍പ്പിച്ച അവനെ മാത്രം... എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ ക്ഷമ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടാണോ എന്തോ... അവനെ മാത്രം എനിക്ക് കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല... രതിരിയുടെ അവസാന യാമങ്ങള്‍ കഴിയുംതോറും എന്‍റെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ കൂടി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... ഒരു സ്വപ്നം പോലും ബാക്കി വയ്ക്കാതെ അവന്‍ അപ്പോഴേക്കും മടങ്ങിയിരുന്നു...